Udało mi się stanąć na jego szczycie dwa razy. Pierwszy wchodząc Żlebem Karczmarza w czerwcu (były jeszcze warunki zimowe). Drugi raz stanąłem na szczycie 29 sierpnia, tym razem osiągając go idąc piękną granią od Polskiego Grzebienia, tzw. ,,Martinówką''.  

Ale po kolei...

Czerwiec - Żleb Karczmarza 

Wraz z Łukaszem, Marcinem, Tomkiem oraz Kubą, czyli kolegami z studenckiego klubu wysokogórskiego (SAKWA) wsiedliśmy w autko i w Tatry. Wyjechaliśmy z Krakowa wieczorem, żeby w Żleb Karczmarza wejść jeszcze w nocy. Robi się tak ze względów bezpieczeństwa, aby uniknąć spadających kamieni oraz aby przejść go zanim słońce zmiękczy zmrożony i twardy po nocy śnieg. 

Szczęśliwie dojechaliśmy do Tatrzańskiej Polanki, przepakowaliśmy się i heja do Śląskiego domu, moim skromnym zdaniem, najbrzydszego schroniska w Tatrach. Drugi na liście obiekt po Łomnickim obserwatorium, gdzie trzeba kiedyś przyjść z dynamitem. W wyżej wymienionym schronisku zatrzymaliśmy się na chwilę, korzystając z zawsze otwartych drzwi do bufetu. Po krótkim popasiku ruszyliśmy szlakiem w stronę Polskiego Grzebienia. Na wysokości Długiego Stawu Wielickiego odbiliśmy w lewo, założyliśmy uprzęże, raki i kaski. Wzięliśmy czekany w dłoń i wbiliśmy się w żleb. Przy świetle czołówek pokonaliśmy rozległy stożek piargowy, który zasypuje Długi Staw Wielicki. Sam żleb na początku jest dość szeroki, oraz nie zbyt stromy. 

Szliśmy dalej i wyżej w stronę progu, który miał być najtrudniejszym elementem wycieczki. Sporo się naczytaliśmy, o jego trudności, kruchości i wysokości, co relacja czy przewodnik próg był przedstawiany inaczej. Urósł w naszych wyobrażeniach do rozmiarów trudnej do zdobycia skały, gdzie koniecznie będzie trzeba się związać, założyć przeloty oraz stracić na ten kawałek granitu sporo czasu. To co zastaliśmy, okazało się kilkakrotnie mniejsze oraz nie sprawiło nam żadnych trudności technicznych. Być może próg był mocno przysypany śniegiem, co bardzo ułatwiło nam zadanie. 

Dalej droga robiła się coraz bardziej stroma, węższa, bardziej widokowa, jednym słowem alpejska. W najstromszym miejscu żleb ma ponoć 60 stopni. Korzystając z zbetonowanego śniegu zapier... szybko szliśmy do góry w promieniach wschodzącego słońca niczym Ueli Steck. 

Na końcu musieliśmy przejść przez niewielki nawis i żleb już za nami. Na grani, którą dalej szliśmy panowały warunki bardziej letnie, zdjęliśmy więc raki i podziwiając niesamowite widoki ruszyliśmy w stronę szczytu.

Po drodze musieliśmy jednak wykonać zjazd, założyć znów raki i wdrapać się ostatnie kilka metrów na szczyt, który zdobyliśmy około 8 rano. Byliśmy na górze pierwszym zespołem, lecz po niedługim czasie zaczęło schodzić się dość sporo ludzi, większość z przewodnikiem. 

Mieliśmy niesamowitą pogodę, pełne słońce i brak wiatru. Przez te sprzyjające warunki spędziliśmy na szczycie bardzo dużo czasu, jak się później okazało, za dużo. Nastąpiło pewne rozprężenie w zespole :). Wymęczyło nas słońce, spaliło i wyssało resztki sił, nikt nie spodziewał się zagrożenia z tej strony...

Po ok 4 godzinach nic nie robienia ruszyliśmy na dół, no, niektórzy zjeżdżali inni zbiegali, pozostali schodzili.

Trochę odpoczęliśmy, pomarudziliśmy i ruszyliśmy w stronę Tatrzańskiej Polanki. Aby schodzić od  Śląskiego domu trzeba mieć mocną psychę. Co chwile mijali nas rozpędzeni rowerzyści lub samochody, którzy znajdowali się na dole po 5 minutach, podczas gdy przed nami była wciąż godzina drałowania asfaltem... Koniec końców szczęśliwie, cali i zdrowi wróciliśmy do Krakowa.

Filmik z wyjścia znajdziecie tutaj.

Sierpień - Martinówka 

Tym razem tylko z Marcinem i Tomkiem (Łukasz siedzi w Ameryce Południowej a Kuba w Dolomitach) korzystając z zapowiadanego okna pogodowego ruszyliśmy znów do Tatrzańskiej Polanki. Po czterech dniach deszczu prognozy zapowiadały lampę oraz brak wiatru, grzechem byłoby więc siedzieć w domu. 

Jak poprzednim razem zaparkowaliśmy samochód i o 1 w nocy ruszyliśmy do Śląskiego domu, gdzie chwilę się zdrzemnęliśmy i coś przekąsiliśmy. Następnie na Polski Grzebień, gdzie zaczynała się właściwa droga. Na przełęczy byliśmy chwilę po 5. Tęsknie spoglądając w stronę powoli jaśniejącego na wschodzie nieba (piździwa była niesamowita) ruszyliśmy na Wielicki Szczyt. Wschód słońca zastał nas gdy robiliśmy jedyny tego dnia zjazd, z Wielickiego Szczytu właśnie. 10 m eksponowanej III w dół, przy zgrabiałych z zimna palcach to dla nas za dużo. Przynajmniej lina się do czegoś przydała :).